بخشی از تصاویر این بخش توسط آقای دکتر عباس افشاری، آقای دکتر سید احمد جلیلی، آقای دکتر یوسف سمنانی، خانم دکتر یاسمن متقی‌پور و خانم شیرین مشیرپور به سایت روانپزشکان ارسال و اهدا شده است. از همه این بزرگواران و نیز از دفتر انجمن علمی روانپزشکان ایران و آقای سید حسین سید محمدی بسیار سپاسگزاریم.
به نقل از سایت دانشگاه علوم پزشکی تهران
زنده‌ياد دكتر سيد موسي حجازي بنيانگذار بيمارستان رواني در استان خراسان نوشته دكتر حميد طوفاني، روانپزشك برگرفته از مجله اندیشه و رفتار (شماره 34، پاییز 1383) رییس اسبق انجمن علمی روانپزشکان ایران؛ مؤسس بیمارستان مهرگان (تهران) 1- عضو فدراسيون جهاني بهداشت رواني از سال 1338 2- كارشناس بهداشت رواني در سازمان‌هاي جهان بهداشت از 1349-1370 3- عنوان افتخاري عضو مؤسس كالج سلطنتي روانپزشكان انگلستان در سال 1350 4- عضو كميته بين‌المللي انجمن جهاني روانپزشكان از سال 1350 تا 1362 5- عضو كميته اخلاق روانپزشكي انجمن جهانی روانپزشكان از سال 1356 تا 1364 6- عضو انجمن سلطنتي پزشكان انگلستان از سال 1357 7- عضو كميته روانپزشكي نظامي انجمن جهاني روانپزشكي از سال 1368 گاهشمار زندگي علمي استاد: 1350-1362: عضويت در كميته بين‌المللي انجمن جهاني روانپزشكان 1351-1356: عضويت در شوراي تحقيقات دانشگاه تهران 1356-1364: عضويت دركميته اخلاق روانپزشكي، انجمن جهاني روانپزشكان 1357: عضويت در انجمن سلطنتي پزشكان انگلستان 1360-1367: مديريت گروه روانپزشكي، دانشگاه تهران 1360-1365: رياست بيمارستان روزبه 1363-1366: عضويت در هيأت ممتحنه و ارزشيابي رشته روانپزشكي، وزارت فرهنگ و آموزش عالي 1367-1370: عضويت و رياست جلسات كميته كشوري بهداشت رواني، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي 1370: نيل به افتخار بازنشستگي 1371: عضويت در كميته روانپزشكي نظامي، انجمن جهاني روانپزشكي 1372: عضويت در گروه علوم بهداشتي و تغذيه، فرهنگستان علوم پزشكي 1372: كارشناس كميسيون‌هاي مشورتي تخصصي، سازمان نظام پزشكي 1375: رياست انجمن علمي روانپزشكان ايران 1377: عضويت افتخاري فرهنگستان علوم پزشكي 1378: كسب عنوان Psychiatry in Leader از طرف انجمن جهاني روان پزشكان برگرفته از وب‌سایت «فرهنگ و روانکاوی»، به قلم دکتر محمد صنعتی
حسن مرندی قصر، روانپزشکی ادیب بود با دانشی گسترده در زمینه‌های گوناگون به ویژه ادبیات، تاریخ تمدن و روانشناسی اجتماعی. هوشمندی، حضور ذهن، علاقه به کار جمعی، سعۀ صدر، بی‌توجهی به نام و شهرت و دید آمیخته به طنز نسبت به زندگی و آنچه پیرامونش می‌گذشت از ویژگی‌هایش بود. ویژگی‌هایی که اسباب دوستی‌ها را فراهم می‌کرد.
او در تهران چشم بر دنیا گشود در اول اردیبهشت ۱۳۰۹٫ پدرش کریم از اهالی مرند در کار تجارت با قفقاز به آن سو رفت و آمد داشت و کالاهایی را با کاروان به آنجا می‌برد و کالاهایی می‌آورد و موفق بود. در یکی از همین سفرها در قصرشیرین شناسنامه گرفت (طبق قانون از سال ۱۳۰۴ داشتن شناسامه لازم شمرده شد). چون اهل مرند بود مرندی نام گرفت و پسوند قصر به سبب صدور شناسامه در این شهر به مرندی اضافه شد. حسن تنها فرزند این پدر بود. گلرخ خانم مادر او اهل تهران بود و چهار فرزند دیگر داشت که پدرشان زود درگذشته بود. همه با هم زندگی می‌کردند، پدر خانواده بیشتر در سفر بود و مادر با لیاقت خانواده را اداره می‌کرد.
حسن شاگرد دبستان شریعت بود و ده سال داشت که پدر در یکی از سفرها بیمار شد و پس از چند ماهی در تهران درگذشت. پس از درگذشت پدر تنگی در خانواده پدید آمد. حسن علاقه‌مند شد در تعطیلات تابستان در چاپخانه کار کند. کاری که شغل یکی از برادرانش هم بود. شاید همین چند تابستان کار در چاپخانه و آشنایی با نویسندگانی که کتابهای آنها را حروف‌چینی می‌کرد، او را که ذهنی جستجوگر داشت و گلستان و بوستان و شاهنامه می‌خواند با دنیای گسترده و شگفت کتاب بیشتر آشنا کرد. به طوری که کتاب خواندن لذت اصلی زندگی او شد.
حسن مرندی در سال ۱۳۲۷ وارد دانشکده پزشکی شد ولی با کودتای ۲۸ مرداد دورۀ پزشکی ناتمام ماند. در سال ۱۳۳۴ دستگیر و به پنج سال زندان محکوم شد که نیم بیشتر را در زندان قصر و بقیه را در قلعه برازجان سپری کرد. کار ترجمه را در زندان آغاز کرد با ترجمه پیگمالیون نوشته برناردشاو.
پس از آزادی دورۀ تخصص روانپزشکی را در بیمارستان روزبه گذراند. اما پیشنهاد کار در بیمارستان را نپذیرفت و به حوزه کتاب و ترجمه و تألیف که علاقه بیشتری به آن داشت روی آورد.
در سال ۱۳۴۰ کتاب شکست‌ناپذیر نوشته هوارد فاست و در ۱۳۴۱ کتاب محاکمه نورنبرگ را ترجمه کرد. سپس به کار دشوار تدوین فرهنگ پزشکی (انگلیسی به فارسی) پرداخت که در آن زمان نخستین کار در این زمینه بود. او در آغاز مقدمه این کتاب نوشته است: «گنجینه واژه‌های پزشکی و دانش‌های مربوط به آن در زبان فارسی ناقص، مغشوش و فقیر است. به کار بردن واژه‌های پزشکی خارجی در گفتارها و نوشته‌های طبی رایج و تا حدود زیادی بسته به دلبستگی فرهنگی به زبان های خارجی، محل تحصیل، سلیقه شخصی و در آخرین تحلیل از روی ناچاری است ...». انتشار این فرهنگ (حدود پنجاه سال پیش) با استقبال پزشکان و دانشجویان پزشکی روبه‌رو شد. حسن مرندی پس از آن‌که در مؤسسه انتشارات فرانکلین به کار پرداخت علاوه بر ویرایش کتاب، سردبیری مجله پیک جوانان، از انتشارات مرکز انتشارات آموزش را که با همکاری مؤسسه فرانکلین تهیه می‌شد به عهده داشت. در سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۳ با شماری از نویسندگان بنام در تهیه انتشار کتاب امروز همکاری داشت. مقاله و نقدهایی از او در این نشریه باقی است. در همین سال‌ها ترجمه او از کتاب تمدن اثر برجسته کنت کلارک در چندین شمارۀ مجله تماشا، کتاب فضای خالی اثر پیتربروک دربارۀ تئاتر و نیز کتابی با عنوان پدران، مادران و فرزندان از او منتشر شد.
با تأسیس سازمان ویرایش و تولید فنی وابسته به دانشگاه آزاد ایران، حسن مرندی مسئولیت تهیه و تدوین کتابهای درسی آن دانشگاه را بر عهده گرفت و به ریاست این سازمان گماشته شد. این سازمان تا سال ۱۳۵۸ برقرار بود و حاصل آن تربیت ده‌ها، ویراستار متن‌های علمی و بیش از صد متن درسی در رشته‌های علوم بنیادی، علوم پزشکی، ریاضی، تاریخ و ادب فارسی بود.
پس از انحلال سازمان ویرایش و تولید فنی دانشگاه آزاد، حسن مرندی به مرکز نشر دانشگاهی که در حال تأسیس بود گام نهاد و در ساماندهی این مرکز و انتشار مجله نشر دانش کوشید. در مرکز نشر دانشگاهی مسئولیت گروه پزشکی و بخش ویرایش پزشکی به او سپرده شد. در دورۀ مسئولیت او چند کتاب با ارزش در پزشکی و روانپزشکی به ترجمه او و نیز گروهی از پزشکان چاپ شد. کتاب مختصر روان پزشکی (چاپ اول، ۱۳۶۱) و درآمدی بر روانشناسی (۱۳۶۸) از جمله آنهاست. اما برخی از کتاب‌هایی که در این دوره ترجمه کرد منتشر نشد که دست نوشتۀ آنها باقی است.
حسن مرندی از سال ۱۳۶۲ به مدت ۲۱ سال در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی روانپزشکی درس داد و در ساماندهی بخش روانپزشکی بیمارستان آیت‌اله طالقانی نقش مؤثری داشت. در دورۀ جنگ تحمیلی نیز برای انجام وظیفه پزشکی و تدریس به شهرهای زاهدان، ایلام، اهواز و تبریز رفت.
حسن مرندی عضو فرهنگستان علوم پزشکی نیز بود و در بخش طب اسلامی وطب سنتی با فرهنگستان همکاری داشت و در کمیته واژگان زبان پزشکی مسئولیت معادل‌یابی برای واژه‌های پزشکی و کاربرد واژه‌های متن‌های قدیم پزشکی در طب جدید را به عهده داشت. از کارهای او در این فرهنگستان ویرایش کتاب ذخیره خوارزمشاهی (نوشته حکیم اسماعیل جرجانی) بود که در ۱۳۸۰ منتشر شد. در شورای ویراستاران صدا و سیما نیز عضویت داشت؛ شورایی که به بررسی و بهبود بخشیدن کاربرد زبان فارسی در صدا و سیما می‌پرداخت. مدتی با مجله دانشکده پزشکی به مدیریت دکتر فریدون عزیزی همکاری داشت. ترجمه کتاب فروید نوشته آنتونی استور (انتشارات طرح نو، سال ۱۳۷۵) از آخرین ترجمه‌های اوست و نیز ترجمه کتاب ساده و سودمند آدمیان از مجموعه علم چیست برای نوجوانان ( از انتشارات شرکت انتشارات فنی ایران) که پس از درگذشت او منتشر شد.
حسن مرندی تا حدود سال ۱۳۶۴ مطب خصوصی نداشت اما آشنایان و نیز دوستان او که معمولاً از اهل قلم بودند در روزهای گرفتاری و بیماری به او روی می‌آوردند. در این سال به کسب و کار پزشکی وارد شد و مطب خصوصی باز کرد و چنان که خصلت او بود با بیمارانش دوست شد.
دکتر مرندی مردم دوست و راهگشا بود. تا جایی که دستش می‌رسید یاری می‌کرد و درهای بسته را می‌گشود. رییس اسبق انجمن علمی روانپزشکان ایران شادروان دکتر بیژن اعظم زنگنه در ۱۸ شهریور ماه ۱۳۲۸ در تهران متولد شد. پدرشان شادروان دکتر مسعود اعظم زنگنه (دکتر اقتصاد) و مادرشان شادروان شمس قاجار محتشم دولتشاهی، هر دو از خانواده‌های پرسابقه ایران بودند.
او دوره دبستان را در مدرسه رحمت (فرخ‌منش بعدی) در خیابان مطهری، دبیرستان را ابتدا در کاظم‌زاده ایرانشهر و سه سال آخر را در دبیرستان هدف گذراند و در تمام این دوران شاگرد ممتاز بود. دکتر زنگنه دوره پزشکی عمومی را در دانشگاه شیراز و دوره تخصص اعصاب و روان (روانپزشکی) را نیز در همان دانشگاه طی نمود و سپس برای گذراندن دورۀ فوق‌تخصص «کودکان عقب‌ماندۀ ذهنی» به دانشگاه اکسِتِر انگلستان عزیمت کرد. او پس از بازگشت به عنوان استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در بیمارستان امام حسین (ع) استخدام گردید و ضمن درمان بیماران به آموزش دانشجویان و دستیاران رشته روانپزشکی پرداخت.
دکتر بیژن اعظم زنگنه به واقع عاشق علم و دانش بود، به طوری که می‌توان ایشان را حکیمی جامع‌الشرایط نامید؛ چرا که غیر از رشته تخصصی خویش، آگاهی وسیعی در زمینۀ همه رشته‌های پزشکی داشته و مطالعات بسیاری در زمینه تاریخ، ادبیات، روانشناسی، جامعه‌شناسی، فلسفه، ریاضیات، موسیقی، جغرافیا، ورزش و هنرها انجام داده و به خوبی به آنها مسلط و آگاه بود. تسلط او به زبان و ادبیات انگلیسی به حدی بود که رمان زیبایی به نام «The Psychotragedy» را در آخرین اوقات عمر خویش به رشته تحریر درآورد. کتاب «دیباچه‌ای بر اصول و مبانی روانپزشکی» که تحلیلی نقادانه بر کتاب DSM-IV می‌باشد نیز از آثار مکتوب اوست. ایشان دلبستگی عمیقی به شاهنامۀ فردوسی و غزل‌های حافظ داشت و بسیار دیده می‌شد که مشغول مطالعه این دو اثر بزرگ و گرانقدر فارسی است. دکتر بسیار پایبند به اصول علمی بود و علیرغم تجربه فراوان هیچ‌گاه توصیه شخصی در تشخیص و درمان بیماران ارائه نمی‌داد. علاقه او به مطالعه و آموزش به حدی بود که بنا به گفته یکی از مسئولین وقت بیمارستان، «هر وقت با دکتر زنگنه کار داشتیم یا در بخش مشغول تدریس بودند و یا می‌توانستیم او را در کتابخانه بیمارستان در حال مطالعه پیدا کنیم».
وی با بیماران دلسوز، مهربان، آرام و قاطع، با دانشجویان پرحوصله، با دستیاران با رفتاری محترمانه و علاقمند، با همکاران روانپزشک با محبت و صمیمی و با پرستاران قدرشناس بود.
متأسفانه شادروان دکتر زنگنه در پی ابتلا به بیماری صعب‌العلاج و تحمل چندین‌بار اعمال جراحی دردناک در بهمن ماه سال ۱۳۸۱ از دنیای فانی وداع کرد.
دکتر عبدالحسین میرسپاسی (1355-1286)
دکتر حسین رضاعی (1372-1283)
دکتر سید موسی حجازی (1332-1256)
دکتر قاسم بهزادی (...-1302)
دکتر هاراتون داویدیان (1388-1303)
دکتر ابراهیم چهرازی (1389-1287)
دکتر هادی سلیمی اشکوری (1393-...)
دکتر حسن مرندی (1383-1309)
دکتر اصلان ضرابی (1390-1307)
دکتر محمد ولی سهامی (1391-1323)
دکتر اصغر الهی (1391-1323)
دکتر بیژن اعظم زنگنه (1381-1328)
دکتر داود شاه‌محمدی (1380-1334)
دکتر لئون داویدیان (1388-1323)
دکتر محمد علی شیرازی (1383-...)
